Formularz zapytaniowy

Wyślij nam wiadomość.

Postaramy się odpowiedzieć w ciągu 24h.

14. ROCZNICA KANONIZACJI ŚW. EUGENIUSZA DE MAZENODA - ZAŁOŻYCIELA MISJONARZY OBLATÓW MARYI NIEPOKALANEJ

Strona główna » Aktualności » 14. ROCZNICA KANONIZACJI ŚW. EUGENIUSZA DE MAZENODA - ZAŁOŻYCIELA MISJONARZY OBLATÓW MARYI NIEPOKALANEJ

wielkość tekstu: A | A | A

    W najbliższy czwartek, 3 grudnia przypada 14. rocznica kanonizacji naszego Założyciela św. Eugeniusza de Mazenoda.
   3 grudnia 1995 roku, w pierwszą niedzielę adwentu, dziś już Sługa Boży Jan Paweł II, uznając heroiczność cnót bł. Biskupa Eugeniusza de Mazenoda, wpisał go w poczet świętych Kościoła Powszechnego.
   Biskup Marsylii i Założyciel Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej – św. Eugeniusz de Mazenod urodził się 1 sierpnia 1782 roku w Aix-en-Provence na południu Francji. Chociaż pochodził z rodziny szlacheckiej, nie miał beztroskiego dzieciństwa. Jako dziecko, z powodu wybuchu Rewolucji Francuskiej, w 1791 roku został zmuszony wraz z rodzicami do opuszczenia Francji. Przez 11 lat tułał się po terenie dzisiejszych Włoch. Rodzina wędrowała z jednego miasta Włoch do drugiego /Turyn, Wenecja, Neapol, Palermo/. W 1802 roku, Eugeniusz jako 20-letni młodzieniec powrócił do ojczystej Francji i był dogłębnie zaniepokojony sytuacją Kościoła we Francji spustoszonego przez Rewolucję.
   Wielki Piątek, najprawdopodobniej w 1807 roku przed wizerunkiem Chrystusa ukrzyżowanego przeżył radykalne nawrócenie. Doświadczenie to wywarło znaczny wpływ na życie duchowe założyciela oblatów.. Odkrył wtedy w sobie powołanie do kapłaństwa i wolę całkowitego poświęcenia się Bogu. Pomimo sprzeciwu swej matki, w wieku 26 lat wstąpił do seminarium św. Sulpicjusza w Paryżu, a 21 grudnia 1811 w Amiens przyjął święcenia kapłańskie.
   Po powrocie w rodzinne strony do Aix nie podjął zwyczajnej posługi duszpasterskiej w parafii, lecz swą kapłańską troską otoczył przede wszystkim najbardziej duchowo potrzebujących. Założył Stowarzyszenie Młodzieży Chrześcijańskiej, pracował apostolsko z najuboższymi, z ofiarami Rewolucji Francuskiej, m.in. opuszczonymi dziećmi, służącymi, robotnikami, a także jeńcami austriackimi. Mieszkańcom miast i wsi prowansalskich głosi Ewangelię, posługując się dialektem prowansalskim, a nie językiem francuskim, który dla ubogich był niezrozumiały. Ludzie prości garnęli się do niego, ale jego szeroka działalność i poświęcenie się dla ubogich budziły do niego niechęć zarówno szlachty, z której się wywodził, a nawet wielu okolicznych kapłanów.
   Po pewnym czasie Eugeniusz zauważył, że sam nie jest w stanie prowadzić tak wielkiego dzieła odnowy. Zdołał skupić wokół siebie kapłanów gorliwych o zbawienie dusz i w 1816 roku założył stowarzyszenie księży pod nazwą Misjonarze Prowansji. Głosili oni kazania, rekolekcje i misje na terenie Prowansji. Stowarzyszenie to w 1826 roku zostało zatwierdzone przez papieża Leona XII jako Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Najświętszej i Niepokalanej Panny Maryi. Krótko potem, jeszcze za życia założyciela, w 1841 roku oblaci wyjechali do pracy misyjnej poza granice Francji. Najpierw były to Północna Kanada, (gdzie do dzisiaj pracują m. in wśród Indian i Eskimosów), a następnie Stany Zjednoczone, Cejlon (Sri Lanka) i Południowa Afryka. W 1832 roku Eugeniusz został mianowany biskupem pomocniczym Marsylii, 5 lat później jej ordynariuszem.
   Był wyróżniającym się pasterzem Kościoła marsylijskiego. Starał się o właściwe przygotowanie swoich kapłanów do przyszłej ich pracy, zakładał nowe parafie, wybudował katedrę i górujący nad miastem kościół-sanktuarium Notre-Dame de la Garde. Wskazywał kapłanom na potrzebę świętości życia, sprowadził na teren diecezji szereg zgromadzeń zakonnych, a braciom w biskupstwie przewodził w popieraniu słusznych praw Biskupa Rzymu. Urósł w ten sposób do rangi znaczącej postaci w Kościele francuskim owego czasu. W 1856 roku Napoleon III mianował go senatorem, a w chwili śmierci był on najstarszym biskupem Francji.
   Eugeniusz de Mazenod zmarł w Marsylii, 21 maja 1861 roku, w wieku 79 lat. W ostatnich chwilach życia, pełen pokoju, otoczony oblatami, modlił się. Do swoich duchowych synów powiedział między innymi: „Umieram szczęśliwy, bo dobry Bóg raczył mnie wybrać, aby utworzyć w Kościele Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej”. Zostawił też swój duchowy testament dla członków założonego przez siebie Zgromadzenia: „Praktykujcie między sobą miłość, miłość, miłość, a na zewnątrz gorliwość o zbawienie dusz”. Heroiczność jego miłości i gorliwości o zbawienie dusz została potwierdzona przez Kościół.
   Beatyfikowany został przez papieża Pawła VI w niedzielę misyjną 19 października 1975 roku, a 3 grudnia 1995 roku został kanonizowany przez Jana Pawła II, który w wygłoszonej wówczas homilii powiedział: „Eugeniusz de Mazenod był człowiekiem Adwentu, człowiekiem oczekiwania na Przyjście Syna Człowieczego. Nie zadowalał się on jednak tylko oczekiwaniem na to Przyjście, lecz jako biskup i założyciel Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, całe swoje życie poświęcił przygotowywaniu tego Przyjścia. Intensywność tego oczekiwania miała u niego charakter heroiczności, to znaczy, w stopniu heroicznym była naznaczona wiarą, nadzieją i miłością apostolską. Eugeniusz de Mazenod był jednym z tych apostołów, którzy przygotowywali czasy nowożytne, nasze czasy”.
Po kanonizacji, Jan Paweł II powiedział: „Cieszę się, że mogłem kanonizować Eugeniusza de Mazenoda. Chciałbym w moim życiu dokonać tego, czego on dokonał w swoich czasach. Jego relikwie postawiłem w mojej prywatnej kaplicy i wybrałem go na mego osobistego patrona w dziele nowej ewangelizacji”.
   14 lat temu w dniu kanonizacji naszego Założyciela, podczas liturgii obecny był Hernandez Serrano z Meksyku, który za przyczyną biskupa de Mazenoda został uzdrowiony z nowotworu wątroby. Właśnie uzdrowienie, uznane za cudowne otworzyło drogę do kanonizacji naszego Założyciela. „ Według lekarzy nie pozostało mi więcej niż dwa miesiące życia. Mogłem tylko powrócić do domu i czekać na śmierć. Eugeniusz de Mazenod stawił się do Boga o zdrowie dla mnie. Którejś nocy obudziłem się ok. 2 nad ranem i poczułem się dziwnie, ponieważ gorączka i pot, które mi wciąż towarzyszyły, zniknęły zupełnie. Nie czułem żadnych dolegliwości cielesnych” – tak opowiadał cudownie uzdrowiony przez św. Eugeniusza Serrano.
Zapraszamy do obejrzenia fragmentów prezentacji przedstawiającej wydarzenia jakie miały miejsce 14 lat temu w Rzymie w dniu 3 grudnia 1995 roku.

GRU

2009

910

razy

czytano

1465/1726

swietykrzyz.pl

Nowe konfesjonały

W krużganku Sanktuarium Relikwii Drzewa Krzyża Świętego zostały dziś ...

26kwi2024
Otwarcie wystawy "Rękopiśmienne ...

24kwi2024
Rękopiśmienne księgi dawnej ...

Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej ze Świętego Krzyża, Stowarzyszenie Per ...

20kwi2024
Intencje mszalne 21-28.04.2024

Przypominamy, że od listopada do końca kwietnia nie ma u nas Mszy Św. w ...

20kwi2024