Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej
Congregatio Missionariorum Oblatorum Beatae Mariae Virginis Immaculatae (OMI)
Historia zgromadzenia
Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, założone w 1816 r. przez św. Eugeniusza de Mazenoda, ma na celu przepowiadanie Ewangelii najbardziej opuszczonym i potrzebującym. Hasłem Zgromadzenia jest: Evangelizare pauperibus misit me - Posłał mnie, bym głosił Dobrą Nowinę ubogim.
Eugeniusz de Mazenod jako młody kapłan, dostrzegł potrzeby Kościoła Francuskiego, który po Rewolucji Francuskiej przeżywał wielki kryzys religijny i moralny. Swoją kapłańską troską otoczył przede wszystkim najbardziej potrzebujących - więźniów, młodzież, służących, a także ludność wiejską. W niedługim czasie do swojej szczególnej pracy pozyskał kilku innych gorliwych kapłanów, gotowych wraz z nim głosić Ewangelię po prowansalsku, a więc w języku prostego ludu.
Pierwsi misjonarze wędrowali z wioski do wioski nauczając prosty lud i długie godziny spędzając w konfesjonale. W okresach wolnych od posługi misjonarze prowadzili we wspólnocie intensywne życie modlitwy i braterstwa. Sami nazwali się „Misjonarzami Prowansji”. Dla zapewnienia ciągłości posługi Eugeniusz zwrócił się bezpośrednio do papieża w celu uzyskania dla swojej wspólnoty oficjalnej aprobaty jako zgromadzenia zakonnego na prawie papieskim. Jego cierpliwa i nieustraszona ufność sprawiły, iż 17 lutego 1826 roku papież Leon XII zatwierdził nowe zgromadzenie pod nazwą Oblatów Maryi Niepokalanej.
Mimo powiększającego się zakresu zadań apostolskich - przepowiadanie, praca z młodzieżą, prowadzenie sanktuariów maryjnych, kapelanie więzienne, posługa spowiedzi, prowadzenie seminariów i parafii - Eugeniusz podkreślał potrzebę głębokiej formacji duchowej oraz życia braterskiego we wspólnocie. Był człowiekiem, który bezgranicznie ukochał Chrystusa i w odpowiedzi na potrzeby Kościoła był gotów podjąć się każdej formy ewangelizacji. Naczelną pobudką jego działania była „chwała Boża, dobro Kościoła oraz zbawienie i uświęcenie dusz”.
Eugeniusz de Mazenod powołał do życia Zgromadzenie Oblatów Maryi Niepokalanej przede wszystkim w celu niesienia duchowej pomocy opuszczonej ludności wiejskiej we Francji, ale jego gorliwość o Królestwo Boże i umiłowanie Kościoła kazały pójść oblatom aż po najdalsze krańce ziemi. Pierwsi oblaci jako misjonarze dotarli najpierw do Szwajcarii, Anglii i Irlandii, a następni do Kanady, Stanów Zjednoczonych, na Cejlon (Sri Lanka) i do Południowej Afryki.
Szczyt rozwoju zgromadzenia oblaci osiągnęli w 1966 roku, dochodząc do liczby 7.630 członków. W chwili obecnej na całym świcie jest prawie 4,440 oblatów – młodszych i starszych, oblatów w pierwszej formacji, kapłanów i braci zakonnych; w tym 1 kardynał (George Francis, USA), 5 arcybiskupów, 37 biskupów, 2 prefektów apostolskich.
Chociaż ze względu na kryzys powołań w wielu krajach zachodnich oraz podeszły wiek starszego pokolenia ilość oblatów ogólnie zmniejsza się, to jednak w ostatnich latach zauważa się w Zgromadzeniu stopniowy wzrost nowych powołań, zwłaszcza w Afryce i w Azji. Najwięcej powołań w Zgromadzeniu ma Prowincja Polska.
Obecnie oblaci są na wszystkich kontynentach świata, w ponad 70 krajach świata, a oblaci polskiego pochodzenia pracują m. in. na misjach w Kamerunie, na Madagaskarze, Argentynie, Paragwaju, Urugwaju, Brazylii, Hong-Kongu, Pakistanie, Australii, Kanadzie, USA, Ukrainie, Białorusi, Turkmenistanie, krajach skandynawskich i Beneluksu. Najwięcej oblatów jest w Europie (1450), a następnie, licząc według kolejności w: Kanadzie (750), Afryce z Madagaskarem (700), Stanach Zjednoczonych (480). Azji z Oceanią (650) i Ameryce Łacińskiej (370). Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej posiada jednego świętego – św. Eugeniusz de Mazenod i dwóch błogosławionych: O. Józef Gérard /Francuz/ i O. Józef Cebula /Polak/. Ponadto jest rozpoczęty proces beatyfikacyjny kilku innych oblatów.
Bardzo ważną cechą charyzmatu zgromadzenia założonego przez św. Eugeniusza de Mazenoda jest misyjność. Pius XI nazwał oblatów „specjalistami od trudnych misji”. Posługa misyjna zgromadzenia ma dwa oblicza: głoszenie misji ludowych (parafialnych) i misje zagraniczne (ad gentes). Naczelne miejsce w posłudze misyjnej zajmuje głoszenie Ewangelii i przepowiadanie.
Z posługą misjonarzy oblatów w Kościele i dla budowania Kościoła jest nierozerwalnie związana osoba Maryi Niepokalanej. To Ona, zatroskana o przyjęcie Chrystusa, aby dać Go światu, dla którego jest On nadzieją, kroczy na misyjnych szlakach całej ziemi. Konstytucje i Reguły zgromadzenia przypominają oblatom, iż „awsze uważać Ją będą za swoją Matkę - żyć z Nią w wielkiej zażyłości, jaka łączy dzieci z matką. Dlatego wszędzie tam gdzie posyła nas Kościół niesiemy ze sobą i w sobie żarliwe nabożeństwo do Niepokalanej, ponieważ jest Ona zapowiedzią zwycięstwa Boga nad wszelkim złem”. Kapłani i bracia w zgromadzeniu są w sposób szczególny ofiarowani - oblat w języku łacińskim znaczy ofiarowany (oblatus) - Misjonarze ofiarowani (oblaci) Maryi Niepokalanej.