Nowicjat

Nowicjat jest czasem wprowadzenia w życie zakonne, czasem próby, który trwa pełne 12 miesięcy. Rozpoczyna się 7 września złożeniem przyrzeczeń nowicjackich, a kończy 8 września następnego roku obłuczynami (przywdzianiem zakonnego habitu) i złożeniem pierwszych ślubów zakonnych. To wprowadzenie w życie zakonne odbywa się pod okiem mistrza nowicjuszy. Przybliża on młodym ludziom sens ślubów zakonnych, pomaga rozeznawać powołanie i przez modlitwę oraz całkowite ofiarowanie się Bogu przygotować się do złożenia pierwszych ślubów zakonnych.

Nowicjusze mają rozwijać swoją przyjaźń z Jezusem Chrystusem i stopniowo przez modlitwę oraz liturgię Kościoła wchodzić w Jego tajemnice. Uczą się smakować w czytaniu Pisma Świętego, uczestniczą codziennie w Eucharystii, a w wydarzeniach codziennego życia starają się rozpoznawać Jego działanie. Poznają charyzmat Zgromadzenia, z którym chcą się złączyć przez śluby zakonne oraz uczą się żyć we wspólnocie. Czas nowicjatu ma pomóc w rozwinięciu zażyłej więzi z Jezusem Chrystusem. Przez codzienną modlitwę osobistą i wspólnotową, różnego rodzaju praktyki pobożności (np. różaniec, Droga Krzyżowa, nabożeństwa itd.) nowicjusz wyrabia sobie swój własny rytm modlitwy. Młodzi ludzie wchodzą w modlitwy Liturgii Godzin (brewiarz), praktykę regularnego czytania i rozważania Słowa Bożego w Piśmie świętym oraz w modlitwę opartą na odczytanych tekstach. Poprzez kierownictwo duchowe i regularne korzystanie z sakramentu pokuty i pojednania starają się formować swoje sumienie oraz życie na wzór Jezusa i Jego Matki Maryi.

Nowicjat nie jest czasem studiów. Nie znaczy to jednak, że w czasie jego trwania nowicjusze nie mają żadnych wykładów. Ich tematyka dotyczy przede wszystkim życia duchowego (modlitwy, związanych z nią trudności) i zakonnego (przypatrzenie się poszczególnym ślubom zakonnym: czystości, ubóstwa, posłuszeństwa i wytrwania). Poznają historię i charyzmat Zgromadzenia oraz życie jego Założyciela św. Eugeniusza de Mazenoda; przypatrują się życiu świętych, a ponadto uczą się śpiewu oraz języków: łaciny i angielskiego.

To wspólne dzielenie radości i trudów codziennego życia. Współistnienie osób o różnych charakterach pozwala wzajemnie się poznać i ubogacić oraz przezwyciężać egoistyczne przywiązania. Życie wspólnotowe nie polega tylko na wspólnej modlitwie, ale realizuje się także w ramach codziennej pracy, wykonywania obowiązków, wspólnego wypoczynku i rekreacji oraz rywalizacji sportowych. Pozwala to niejako przywyknąć do życia we wspólnocie zakonnej, uświadomić sobie wymogi zakonnego życia oraz dokonać wyboru właściwej drogi życiowej.

Nie jest zbyt wielka, gdyż czas nowicjatu przeznaczony jest przede wszystkim na formację kandydatów do Zgromadzenia na płaszczyźnie ludzkiej i chrześcijańskiej. Nowicjusze jednak pomagają okolicznym mieszkańcom w pracach polowych, a nade wszystko czuwają nad przybywającymi na Święty Krzyż grupami pielgrzymkowymi i turystycznymi (pełnią rolę przewodników po muzeum historyczno-misyjnym, pełnią dyżury w kaplicy Krzyża Świętego oraz dbają o porządek wewnątrz i wokół zabudowań klasztornych). Miejsce to jest bowiem Sanktuarium drzewa krzyża świętego.

Proszę potwierdzić wydruk wyświetlonego artykułu:

Proszę potwierdzić zapisanie wyświetlonego artykułu do pliku PDF:

Proszę wypełnić poniższy formularz, aby powiadomić znajomego o znalezionym przez Ciebie artykule: