Niecodzienna modlitwa ekumeniczna za zmarłych zgromadziła wiernych w najstarszym sanktuarium w Polsce przy Relikwiach Drzewa Krzyża Świętego. Uczestnicy spotkania podkreślił wyjątkowy charakter modlitwy w klasztorze, gdzie spoczywa ponad półtorej tysiąca zakonników i gdzie w czasie ostatniej wojny światowej zostało zamordowanych ponad sześć tysięcy jeńców radzieckich.

W czasie spotkania abp Szymon przewodniczył panichidzie, prawosławnemu nabożeństwu za zmarłych. Liturgię ubogacił chór parafii prawosławnej Kielc. W czasie spotkania przedstawiciele Kościołów podzielili się tradycją i praktyką modlitw za zmarłych.

Na zakończenie spotkania ekumenicznego wszyscy udali się do podziemi kościoła Św.Trójcy na Świętym Krzyżu, gdzie nowicjusze z klasztoru odśpiewali łacińską pieśń „Salve Regina” w intencji spoczywających tam benedyktynów.

Relacja medialna: http://ww6.tvp.pl/6745,20080224664370.strona 

Pastor Wojciech Rudkowski przyznał, iż w Kościele Ewangelicko-Augsburskiego nie istnieje zwyczaj modlitw za zmarłych. Zgodnie z nauką Luteranie uznajemy tylko dwa stany po śmierci: niebo (bliskość Boga) i piekło (wieczne oddalenie od Boga). Odrzucają naukę o czyśćcu, jak również związaną z nią naukę o odpustach za żywych i umarłych. Luteranizm nie zabrania jednak modlić się za umarłych i wspominać ich przed Panem w modlitwie. Pastor Wojciech Rudkowski przywołał „Obronę Augsburskiego Wyznania Wiary” i art. XXIV, 94: „...dawni autorowie mówią o modlitwie za zmarłych, której my nie zakazujemy”. Luteranizm stanowczo odrzuca natomiast msze za umarłych, gdyż msza (Wieczerza Pańska) według nich jest przez Pana Jezusa ustanowiona dla żywych, a nie dla i za umarłych. Ona umarłym nic pomóc już nie może i pomóc nie musi, jeśli w tym życiu wiarą przyjęli Chrystusa jako swego Pana i Zbawiciela, i oczyszczeni zostali Jego krwią.

Abp Szymon powiedział, iż W Bogu i w Jego Kościele nie ma rozgraniczenia pomiędzy żyjącymi i tymi, którzy odeszli, bowiem wszyscy są zjednoczeni w miłości Ojca. Czy to pośród żyjących, czy też pośród umarłych, jako członkowie Kościoła ciągle pozostajemy w tej samej rodzinie i ciągle zobowiązani jesteśmy dźwigać ciężary jedni drugich (Gal 6,2). Toteż prawosławni chrześcijanie modlą się o siebie nawzajem i proszą jedni drugich o modlitwy tutaj na ziemi, jak też modlą się za wiernych, którzy odeszli i proszą ich o modlitwy za nich. Śmierć nie jest w stanie przerwać więzi wzajemnej miłości, która łączy ze sobą członków Kościoła. Prawosławni przekonani są, że chrześcijanie tutaj na ziemi zobowiązani są modlić się za tych, którzy odeszli i pewni są co do tego, że ich modlitwy wspomagają zmarłych. Ale właściwie w jakiż to sposób nasze modlitwy pomagają zmarłym? Jak dokładnie określić stan duszy w okresie pomiędzy śmiercią, a Zmartwychwstaniem ciała w Dniu Ostatecznym? Prawosławne nauczanie nie jest tutaj całkowicie jasne i w różnych okresach czasu było nieco odmienne. W XVII w. kilku prawosławnych pisarzy – w szczególności Piotr Mohyła i Dosyteusz w swym Wyznaniu – podtrzymywało rzymskokatolicką naukę o czyśćcu, lub też poglądy bardzo do niej zbliżone. (Zgodnie z obowiązującą, przynajmniej w przeszłości, rzymską nauką, dusze w czyśćcu przechodzą pokutnicze cierpienia i w ten sposób składają „zadośćuczynienie” za swe grzechy.) W obecnych czasach, jeżeli nie wszyscy, to zdecydowana większość teologów prawosławnych odrzuca to pojęcie czyśćca, przynajmniej w tej postaci. Większość skłaniałaby się ku stwierdzeniu, iż wierni, którzy odeszli w ogóle nie doznają cierpień. Inna szkoła utrzymuje, iż być może cierpią, ale ich cierpienie ma wówczas charakter oczyszczający, a nie pokutniczy. Kiedy bowiem ktoś umiera w łasce Bożej, Bóg hojnie wybacza mu wszystkie jego grzechy i nie wymaga żadnych pokutniczych kar – jedyną naszą pokutą i zadośćuczynieniem jest Chrystus, Baranek Boży, który usuwa grzech świata. Trzecia grupa teologów wolałaby pozostawić całą tę kwestię całkowicie otwartą – radzi unikać szczegółowych sformułowań dotyczących życia po śmierci i nawołuje raczej do zachowania pełnej szacunku i agnostycznej powściągliwości.

Tradycją modlitw za zmarłych z ramienia Kościoła Rzymskokatolickiego podzieli się z zebranymi ojciec Damian Kopyto OMI. Podkreślił, iż pamięć o zmarłych niesie przekonanie o skuteczności wytrwałego kołatania do drzwi Bożego miłosierdzia, co wiąże się z wiarą w oczyszczającą moc modlitwy za tych, którzy oczekują w czyśćcu na pełne zjednoczenie z Bogiem. Dodał również iż modlitwa za zmarłych jest głęboko zakorzeniona w mentalności chrześcijańskiej. Wyraża ona szacunek dla zmarłych oraz podkreśla więź między Kościołem pielgrzymującym a Kościołem cierpiącym. Jest też praktyczną realizacją słów, które wypowiadamy w wyznaniu wiary: Wierzę w świętych obcowanie. W kościele Rzymskokatolickim najważniejszą modlitwą zanoszoną do Boga za tych, którzy odeszli do wieczności, była zawsze i jest Msza św.

Zwyczaj modlitwy za zmarłych zapoczątkował św. Odilon, opat zakonu benedyktynów w Cluny we Francji. Ten pobożny zakonnik żył na przełomie IX i X wieku. Wydał w 998 r. rozporządzenie dotyczące licznych już wtedy w całej Europie klasztorów benedyktyńskich nakazując zakonnikom pod wieczór 1 listopada, po uroczystych Nieszporach ku czci Wszystkich Świętych, odprawić Nieszpory za braci zmarłych. Nazajutrz zaś, 2 listopada, wszyscy zakonnicy-kapłani mieli ofiarować Mszę św. za wszystkich zmarłych. Zwyczaj ten, znany początkowo tylko w zakonie benedyktynów, wprowadzono najpierw w Liège w Belgii, a następnie w innych diecezjach. Został on przyjęty także przez Rzym i w XIII w. święto rozpowszechniło się na cały Kościół Zachodni.

PONIŻEJ ZDJĘCIA: