Dziś w Kościele katolickim celebrujemy wspomnienie św. Stefana Węgierskiego, króla Węgier.

Św. Stefan urodził się około 969 roku. Przyjąwszy chrześcijaństwo, objął władzę na Węgrzech i w roku 1000 został ukoronowany na pierwszego króla tego kraju. Utwierdził wiarę chrześcijańską na Węgrzech i założył wiele diecezji. Zmarł 15 sierpnia 1038.

Obecność Relikwii Drzewa Krzyża Świętego na Świętym Krzyżu zawdzięczamy pośrednio królowi Stefanowi Węgierskiemu.

W Liturgii Godzin, wspominając św. Stefana Węgierskiego, Kościół modli się dziś m.in. fragmentem jego zapisków.

Oto słowa Napomnień św. Stefana skierowanych do syna, Emeryka:

Nade wszystko, mój drogi synu, nakazuję, radzę, zachęcam: jeśli chcesz przynieść zaszczyt koronie królewskiej, strzeż wiary katolickiej i apostolskiej z taką gorliwością i staraniem, abyś dla wszystkich poddanych sobie w Bogu stanowił przykład, i aby wszyscy ludzie Kościoła słusznie dostrzegali w tobie prawdziwego wyznawcę Chrystusa, bez czego, jak dobrze wiesz, nie możesz nazywać się chrześcijaninem ani synem Kościoła. W pałacu królewskim drugie miejsce po wierze zajmuje Kościół, zasiany niegdyś przez naszą Głowę, to jest Chrystusa, a potem przeszczepiony przez Jego członków, a mianowicie Apostołów i świętych Ojców, trwale zbudowany i rozprzestrzeniony po całym świecie. A chociaż stale rodzi on nowe dzieci, to jednak w pewnych miejscach może uchodzić za starożytny.

Ten Kościół, mój drogi synu, w naszym królestwie jest jeszcze młody, głoszony od niedawna. Dlatego pilnie potrzebuje bardzo starannych i czujnych stróżów. Oby więc dobro, jakiego Boża łaskawość udzieliła nam bez naszych zasług, nie zostało z powodu twej bezczynności, lenistwa i niedbalstwa zniszczone i unicestwione.

Synu mój najukochańszy, słodyczy mego serca, nadziejo przyszłego potomstwa, proszę cię i nakazuję, byś we wszystkich sprawach i okolicznościach kierował się wielkodusznością nie tylko wobec krewnych, wobec książąt, wodzów, możnych, bliskich i współziomków, ale także wobec obcych i wszystkich, którzy przychodzą do ciebie. Czynienie dobra prowadzi bowiem do najwyższego szczęścia. Bądź miłosierny względem wszystkich cierpiących przemoc, zachowując zawsze w sercu przykład dany przez Pana: "Miłosierdzia pragnę, a nie ofiary". Bądź cierpliwy dla wszystkich, nie tylko możnych, ale i słabych.

W końcu bądź mężny; niech pomyślność nie czyni cię wyniosłym ani przeciwności niech nie odbierają ducha. Bądź pokorny, aby Bóg wywyższył cię teraz i w przyszłości. Bądź umiarkowany. Nikogo nad miarę nie karz ani nie potępiaj. Bądź łagodny, tak abyś nigdy nie uchybiał sprawiedliwości. Bądź szlachetny, abyś nikomu w pierwszym odruchu nie wyrządzał zniewagi. Bądź czysty, abyś zdołał oddalić wszystkie pokusy pożądliwości jako ościenie śmierci.

Wszystkie te wymienione zalety tworzą koronę królewską; bez nich nikt nie może tutaj ani królować, jak należy, ani dojść do królestwa wiecznego.