"Co mnie spotkało, Ciebie nie minie. Ja jestem w domu, Wy na gościnie" - tymi słowami w nawiązaniu do Ewangelii o domu Ojca, w którym jest mieszkań wiele (J 14, 1-6), dzielił się podczas głoszenia homilii o. Dawid Grabowski OMI - socjusz mistrza nowicjatu, dzisiejszy kaznodzieja. Podczas sprawowanych Eucharystii modliliśmy się dziś o dar nieba dla wiernych zmarłych.

W Sanktuarium na Świętym Krzyżu trwają dni modlitw w intencji wiernych zmarłych. Podczas nabożeństwa różańcowego połączonego z wypominkami prosimy Boga o dar miłosierdzia dla wiernych zmarłych, upraszając łaski, aby mogli zamieszkać na wieki w domu Boga Ojca. Nabożeństwo sprawowane jest w bazylice o godz. 17³⁰.

Wspólnota Kościoła zawsze w swych modlitwach pamiętała o zmarłych. I choć wzmianka o Dniu Zadusznym pojawia się w kalendarzu liturgicznym dosyć późno to sama idea takiego dnia wywodzi się właśnie ze środowisk klasztornych. Reguła św. Izydora z Sewilli (+ 636) nakazała sprawowanie Eucharystii za wszystkich zmarłych w poniedziałek po Zesłaniu Ducha Świętego. Niektóre wspólnoty chrześcijańskie znały podobny dzień modlitwy po uroczystości Objawienia Pańskiego.

Dzień Zaduszny w obecnej formie zostaje wprowadzony do liturgii przez św. Odylona, opata klasztoru w Cluny (994 - 1048). Dzień 2 listopada został wybrany ze względu na obchodzoną poprzedniego dnia uroczystość Wszystkich Świętych. Kościół radując się chwałą swoich świętych nie zapomniał o tych, którzy jeszcze nie doszli do jej pełni. Opactwo w Cluny przez długi czas wywierało wielki wpływ na życie religijne Europy. Następstwem tego stał się fakt, który sprawił, że Dzień Zaduszny przyjął się jako powszechnie przeżywane wspomnienie.

Pierwsza wzmianka o obchodzeniu Dnia Zadusznego w Rzymie pochodzi z 1311 roku. W niektórych diecezjach odprawiano w tym dniu procesje z modlitwami za zmarłych. W końcu XV w. w Hiszpanii pojawia się praktyka odprawiania trzech Eucharystii. W roku 1915, papież Benedykt XV, przywilej ten rozciąga na cały Kościół.

Najwcześniejszy ślad Dnia Zadusznego w Polsce sięga XII wieku. Dzień Zaduszny wymienia kalendarz klasztoru cysterskiego w Lądzie, a z kościołów diecezjalnych zna Dzień Zaduszny kalendarz kapituły krakowskiej sporządzony w 1254 r. Najstarszy ślad procesji za zmarłych znajdujemy w agendzie wrocławskiej biskupa Henryka I (1302-1329), a pod koniec XV w. wzmianki o niej spotykamy we wszystkich diecezjach metropolii gnieźnieńskiej.

Chcemy w tych dniach pamiętać o naszych bliskich. Wspomnieć ich historię życia. Historia życia naszych rodziców, krewnych, przyjaciół, wychowawców, nauczycieli jest też konkretnym śladem Historii Zbawienia, którą realizuje Bóg w życiu ludzi. Niech pamięć o naszych bliskich będzie także i dla nas przypomnieniem także o naszej przemijalności.

Wszyscy zbliżamy się do momentu, kiedy nasze ziemskie życie przeminie. Z tej ziemi nie weźmiemy ze sobą nic. Prośmy Boga za siebie nawzajem, abyśmy umieli być bogaci przed Nim w dobro, które warto gromadzić w życiu ubogaconym Bożą łaską, która jest do zbawienia koniecznie potrzebna.

Z modlitwą przy świętokrzyskich mogiłach...

W godzinach popołudniowych nowicjusze wraz z o. Krzysztofem OMI, o. Dawidem OMI i o. Michałem OMI nawiedzili mogiły śp. o. Czesława Bartosza OMI, Księcia Jeremiego Wiśniowieckiego, krypty ojców Benedyktów i zbiorową mogiłę pomordowanych jeńców radzieckich, modląc się w intencjach zmarłych celem zyskania odpustu.

(mt)