W sobotni wieczór 2 grudnia pierwszymi nieszporami I Niedzieli Adwentu rozpoczęliśmy okres adwentu. Podczas wspólnej modlitwy o. Dariusz  Malajka OMI, rektor bazyliki pobłogosławił wieńce adwentowe przygotowane przez naszych Nowicjuszy, roratkę, świece Caritas oraz opłatki na stół wigilijny.

Adwent (łac. adventus – przyjście) –  okres trwający od I nieszporów PIERWSZEJ NIEDZIELI ADWENTU do 24 grudnia; okres przypominający oczekiwanie na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa. Jednocześnie jest to czas poprzedzający pamiątkę pierwszego przyjścia – wcielenia, znanego pod nazwą narodzin Chrystusa.

Na adwent składają się cztery niedziele adwentowe. W okresie adwentu kapłan zakłada do Mszy świętej ornat w kolorze fioletowym, symbolizującym czas pokuty i przygotowania się do jednego z najważniejszych świąt, czas pojednania z Bogiem i ludźmi. Adwent to także czas, w którym katolicy mają uświadomić sobie, że oczekują na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa na końcu czasów.

Kilka słów o zwyczajach w okresie Adwentu:

Wieniec adwentowy – wieniec, stanowiący formę ludowej pobożności, wykonany z gałązek drzewa iglastego z czterema świecami, które zapala się kolejno w każdą niedzielę adwentu.
Historia wieńca sięga roku 1839, kiedy to nauczyciel i ewangelicki pastor ks. Johann Hinrich Wichern prowadzący w Hamburgu szkołę-przytułek dla sierot w I niedzielę adwentu we wspomnianym roku 1839 razem z wychowankami wykonał koło o średnicy 2 m i umieścił na nim 24 świece.  Aby stworzyć atmosferę wyciszenia i nastroju, podczas codziennej modlitwy i wspólnego  śpiewu, wychowankowie w okresie trwania Adwentu zapalali kolejną świecę (24), każdego dnia aż do dnia Wigilii.  Zwyczaj ten był kontynuowany do 1860 roku, w którym to zastosowano już tylko cztery świece symbolizujące 4 niedziele adwentowe zaś drewniane koło ozdobiono gałązkami jodły.
W późniejszym czasie  pomysł  ks. Wicherna został rozpowszechniony i trwa do dnia dzisiejszego w formie plecionych wieńców z 4 świecami na obwodzie.  Świece zapalane są kolejno w niedziele adwentowe w kolejności od I do IV. W latach 20. XX w. zwyczaj przyjął się wśród katolików. Wieniec adwentowy pojawił się na terenach dzisiejszej Polski w 1925 roku. Najpierw zadomowił się we Wrocławiu.  
Zazwyczaj wieńce adwentowe umieszcza się na zwisających wstążkach pod sufitem w kościołach, bądź ustawia na widocznym miejscu, np. w pobliżu ołtarza. Niektóre rodziny małe wieńce adwentowe ustawiają także w swoich domach.  Światło świec  oznacza nadzieję zaś zieleń wieńca stanowi symbol trwającego życia. Natomiast kształt kręgu symbolizuje wieczność Boga, który nie ma początku ani końca, oraz wieczność życia Chrystusa. Całościowo wieniec adwentowy jest symbolem oczekującego w miłości i radości ludu Bożego.

Roraty, Msza roratnia – pierwsza msza o wschodzie słońca w okresie adwentu. Jest to msza wotywna do Najświętszej Maryi Panny. Nazwa mszy pochodzi od jej introitu, który zaczyna się od słów „rorate cæli de super” („spuśćcie rosę niebiosa”). Charakterystycznym elementem Rorat jest zapalanie specjalnej świecy ozdobionej białą wstęgą.

Świeca ta zwana roratką umieszczana jest w pobliżu ołtarza jedynie w Adwencie. Symbolizuje Najświętszą Maryję Pannę. Współcześnie z uwagi na udział dzieci i młodzieży Roraty odprawia się często wieczorem. W niektórych parafiach dzieci przychodzą na msze roratnie z zaświeconymi lampionami.

Niedziela Gaudete – w tym dniu kapłan może włożyć szaty liturgiczne koloru różowego, mające oznaczać radość z przyjścia Chrystusa i daru odkupienia. III Niedziela jest więc "Niedzielą radości". Określenie niedzieli pochodzi z jej introitu: "Gaudete in Domino semper;