Umiłowani pielgrzymi!

Na początku w sposób szczególny pozdrawiam pasterza tej diecezji, JE Bpa Andrzeja Dzięgę; pozdrawiam równie serdecznie Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, JE Abpa Józefa Michalika, pozdrowienia ślę do wszystkich obecnych biskupów, kapłanów, osób konsekrowanych, przedstawicieli władz cywilnych, a także wszystkich Misjonarzy Oblatów na czele z Prowincjałem o. Teodorem Jochemem, OMI.

Na zakończenie tej wielkiej celebracji eucharystycznej pozwólcie mi wypowiedzieć trzy słowa: o milenium, które celebrujemy, o Krzyżu Chrystusa, którego relikwie czcimy na tym miejscu oraz na końcu do Oblatów Maryi Niepokalanej.

1)            Po pierwsze chciałbym powiedzieć, że jestem pełen wdzięczności z możliwości uczestniczenia w celebracji wydarzenia, jakim jest millenium. Przez dziesięć wieków życie monastyczne tętniło na świętej górze, na górze Świętego Krzyża. Oczywiście, ta forma życia, inspirowana przez sposób życia Jezusa i Maryi, w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie, stanowi część chrześcijańskiego dziedzictwa, które powinno przywoływać nam Chrystusa, podobnie, jak czynią to święte Relikwie. To prowadzi mnie do punktu drugiego.

2)            W centrum uwagi pielgrzymów nie stoi tysiąc lat jakiejś formy życia chrześcijańskiego, gdyż takie podejście byłoby zbyt ludzkie. W centrum musi stać jednak inna rzeczywistość, a mianowicie drogocenne Relikwie Krzyża naszego Pana, którym na tym miejscu oddaje się cześć. Co więcej, tą rzeczywistością jest sam Chrystus Ukrzyżowany i Zmartwychwstały, który przede wszystkim winien być głoszony. I tak, jedynie w świetle krzyża, prawda w zmartwychwstanie staje się możliwą do wierzenia i wyznawania. To właśnie dlatego pielgrzymi rok za rokiem udają się na Święty Krzyż. Podczas aktualnej wizyty w Polsce po raz pierwszy widziałem okrutny obóz koncentracyjny Auschwitz – Birkenau. Wciąż jestem dogłębnie poruszony tym doświadczeniem, dlatego proszę Was o przebaczenie, ponieważ członkowie mojego narodu uczynili to wszystko. Moją nadzieję pokładam jedynie w Krzyżu Chrystusa, w tym samym krzyżu, którego z szacunkiem tutaj czcimy.

3)            Na końcu, ostatnie słowo pragnę poświęcić Oblatom. Nasz Założyciel, Święty Eugeniusz de Mazenod, powierzył nam jako wyróżniający znak wielki krzyż, który nosimy na stroju zakonnym. Dwieście lat temu, pewne głębokie doświadczenie krzyża zmieniło jego życie i skierowało na drogę kapłaństwa. Cieszę się, że na tym miejscu Oblaci od siedemdziesięciu jeden lat mogą służyć ludziom i nadal kontynuują swoją misję. Wielu nowicjuszy skorzystało z charyzmatycznego ducha tego miejsca oraz przykładu wiary, który dajecie wy, pielgrzymi, a teraz już jako misjonarze, głoszą Chrystusa Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego nie tylko w Polsce, ale też w ponad dwudziestu krajach świata.

Umiłowani Bracia i Siostry! Módlmy się, abyśmy jako chrześcijanie zawsze wiernie podążali za Chrystusem, tak jak to czynili przez tysiąc lat zakonnicy ze Świętego Krzyża. Módlmy się, aby Krzyż zajmował w naszym życiu centralne miejsce. Módlcie się Bracia i Siostry, abyśmy my, oblaci nadal byli wierni krzyżowi, który sami w sposób widoczny nosimy.

Dziękuję Wam wszystkim i życzę dobrego przeżycia zakończenia milenium życia monastycznego na Świętym Krzyżu.

O. Wilhelm Steckling OMI