189. lat temu, 17 lutego 1826 roku papież Leon XII zatwierdził Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, jak też jego Konstytucje i Reguły. Decyzja ta, która uświęciła nasz sposób życia i była publicznym uznaniem w Kościele, została przyjęta z radością i wdzięcznością. Następnego dnia Eugeniusz de Mazenod pisał do swojego przyjaciela o. Tempiera:
„Wniosek, jaki powinniśmy wysnuć, moi drodzy przyjaciele i dobrzy bracia ... to przywiązać się do naszych Reguł sercem i duszą oraz z (większą) dokładnością praktykować to, co one nam zalecają. To nie jest błaha sprawa, to już nie zwyczajne przepisy, pobożne postanowienia: to są Reguły zatwierdzone przez Kościół po drobiazgowym badaniu ... Stały się one własnością Kościoła, który je przyjął. Przez swoją słabość i szczupłą liczbę jesteśmy niczym płód poroniony, a przecież nasze istnienie w Kościele nie jest mniejsze niż sławnych organizmów, niż najświętszych stowarzyszeń. Poznajcie waszą godność i czuwajcie, aby nigdy nie przynieść ujmy swojej Matce ... Łaska będzie ją użyźniać, aby zrodziła wielką liczbę dzieci, jeśli będziemy wierni i jeśli nie ściągniemy na nią hańby bezpłodności przez naszą przewrotność. W imię Boże bądźmy święci”. (Ecrits oblats, VII, s. 41)
Każdego roku, w rocznicę Papieskiej aprobaty celebrujemy w naszych oblackich wspólnotach dziękczynną Eucharystię za dar powołania. W naszej świętokrzyskiej wspólnocie komunitetowej Mszy Świętej przewodniczył o. superior Zygfryd Wiecha OMI. Po homilii odnowiliśmy nasze zakonne zobowiązania, wypowiadając naszą wieczystą oblację a po modliwie po Komunii Świętej powierzyliśmy nasze Zgromadzenie opiece Niepokalanej:
Maryjo Niepokalana, Matko Boga i Matko nasza, przychodzimy wszyscy razem, aby odnowić nasze zawierzenie Tobie. Za Twoim pośrednictwem chcemy oddać życie i naszą rodzinę zakonną Twojemu Synowi, naszemu Panu i Bratu, Jezusowi Chrystusowi.
Ożywiamy w sobie pamięć ducha naszych pierwszych Ojców, ich gorliwość w głoszeniu Chrystusa i Jego Królestwa najbardziej opuszczonym, i w budowaniu Kościoła. Wspominamy także ufność, jaką pokładali w Twojej opiece. Zjednoczeni z nimi, prosimy Cię o wstawiennictwo za nami u Boga, naszego Ojca.
Jako oblaci, jesteśmy Tobie oddani: to łaska, jaką Bóg nas obdarzył i która we wszystkich zakątkach ziemi łączy nas pod Twoim imieniem. Pamiętamy żywo słowa Św. Eugeniusza de Mazenoda: „Misjonarze będą mieli szczególne nabożeństwo do Najświętszej Dziewicy i zawsze uważać ją będą za swoją Matkę”.
Matko Niepokalana, wzorze naszej wiary, uczyń nas pokornymi sługami, otwartymi na Ducha Świętego, oddanymi całkowicie Osobie i dziełu Zbawiciela.
Matko Miłosierdzia, strzeż i umacniaj naszych misjonarzy; bądź pomocą ludom, którym posługujemy, aby przez Twoje wstawiennictwo i nasze wysiłki odkryły kim jest Chrystus oraz uznały Go jako swego Pana i Zbawiciela.
Wyjednaj wreszcie nam, abyśmy kiedyś wraz z naszymi braćmi, oblatami, którzy nas wyprzedzili do domu Ojca, mogli wspólnie z Tobą śpiewać pieśń wdzięczności ku chwale Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.