MODLITWA DZIĘKCZYNNA ŚWIĘTOKRZYSKICH OBLATÓW W ROCZNICĘ POWSTANIA ZGROMADZENIA Z UDZIAŁEM WŁADZ GMINNYCH, PRACOWNIKÓW GMINNEGO OŚRODKA POMOCY SPOŁECZNEJ ORAZ BIEDNYCH I MŁODZIEŻY

25 stycznia 1816 roku, a więc 201. lat temu Eugeniusz de Mazenod wraz z pierwszymi towarzyszami, zamieszkał w starym, pokarmelitańskim klasztorze w Aix, na południu Francji. Data ta w naszej rodzinie zakonnej przyjęła się jako dzień narodzin Zgromadzenia. W naszej świętokrzyskiej wspólnocie podczas południowej Eucharystii dziękowaliśmy Panu Bogu za dar św. Eugeniusza i jego pierwszych towarzyszy, którzy zapoczątkowali rodzinę zakonną ofiarowaną pod szczególną opiekę Maryi Niepokalanej.

Mszy świętej celebrowanej w bazylice mniejszej na Świętym Krzyżu przewodniczył o. superior Zygfryd Wiecha OMI, a homilię wygłosił o. socjusz Tomasz Gali OMI. W naszym świętokrzyskim dziękczynieniu wzięli udział: wójt gminy Nowa Słupia pan Andrzej Gąsior, pracownicy Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej na czele z panią kierownik Anną Moruś – Mergalską i  podopieczni Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej z Nowej Słupi oraz uczestnicy rekolekcji powołaniowych, które w tym czasie odbywają się w naszym klasztorze na Świętym Krzyżu.

Ojciec Tomasz przybliżając podczas homilii sylwetki patrona dnia dzisiejszego św. Pawła Apostoła oraz założyciela Oblatów Maryi Niepokalanej św. Eugeniusza de Mazenoda, podkreślił kluczowy moment ich życia, punkt zwrotny w ich myśleniu i działaniu tj. nawrócenie: Co sprawiło, że życie Apostoła Narodów oraz założyciela Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej było wyjątkowe? Co sprawiło, że dzisiaj możemy ich podziwiać jako duchowych gigantów? Kluczowy moment ich życia. Nawrócenie. Zanim stali się duchowymi gigantami doświadczyli swojej małości. Paweł pod Damaszkiem: powalony na ziemię, oślepiony, całkowicie bezradny - wtedy spotyka Jezusa. Eugeniusz w pewien Wielki Piątek podczas adoracji krzyża: na kolanach, złamany, zapłakany, przygnieciony przez grzech - wtedy spotyka Jezusa. Nawrócenie jest możliwe, kiedy człowiek upadnie przed Chrystusem, uznając swoją słabość, bezradność. Czy potrafimy tak? Czy potrafimy zapłakać nad swoją grzesznością, by jeszcze bardziej żyć dla Boga? – mówił kaznodzieja.

Po zakończonej Mszy świętej wszyscy uczestnicy liturgii ucałowali relikwie św. Eugeniusza de Mazenoda i udali się do klasztornego refektarza na wspólny posiłek, by stworzyć wyjątkową wspólnotę przy stole spożywając razem obiad przygotowany w klasztornej kuchni.

Także podczas popołudniowego nabożeństwa modliliśmy się o błogosławieństwo Boże i opiekę Maryi Niepokalanej dla naszej rodziny zakonnej, byśmy każdego dnia krocząc drogą wyznaczoną nam przez św. Eugeniusza trwali w pierwotnej gorliwości i z wielkim zapałem oraz radością realizowali charyzmat naszego Założyciela, prosząc tym samym o liczne i święte powołania oblackie.

Nasze świętowanie po raz kolejny przeżywaliśmy razem z podopiecznymi ośrodka pomocy społecznej z terenu naszej gminy Nowa Słupia. To nie tylko owoc Jubileuszowego Roku Miłosierdzia, który przeżywaliśmy w całym Kościele lecz to także wypełnienie charyzmatu naszej rodziny zakonnej. Nasze Konstytucje i Reguły jasno określają nam: W obliczu wymagań naszego posłannictwa i nie zaspokojonych potrzeb, czujemy się czasami bezsilni i bezradni. Wtedy właśnie możemy wiele nauczyć się od ubogich, a zwłaszcza cierpliwości, nadziei i solidarności.

W Polsce Oblaci są obecni od 1920 roku. Pracują w 20 domach: Poznaniu, Obrze, Świętym Krzyżu, Bodzanowie, Gdańsku, Gorzowie Wielkopolskim, Grotnikach, Iławie, Katowicach, Kędzierzynie-Koźlu, Kodniu, Laskowicach, Lublinie, Lublińcu, Kokotku, Siedlcach, Warszawie, Wrocławiu, Łebie i Zahutyniu. Dom prowincjalny znajduje się w Poznaniu. Domy formacyjne znajdują się w Obrze - Wyższe Seminarium Duchowne i na Świętym Krzyżu - nowicjat i postulat dla braci zakonnych. Obecnie Polska Prowincja Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej liczy blisko 500 członków pracujących w Polsce, Francji, Ukrainie, Rosji, Białorusi, Turkmenistanie, Madagaskarze, Kamerunie i Skandynawii.

Jakie były początki Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej?. Oddajmy głos Eugeniuszowi i jego pierwszym towarzyszom, którzy 201. lat temu zamieszkali w dawnym klasztorze karmelitańskim w Aix-en-Provence:
…my, (…) kapłani, jesteśmy głęboko przejęci budzącą litość dolą mieszkańców osad i wiosek Prowansji, którzy prawie całkowicie utracili wiarę. Wiedząc z doświadczenia, że zatwardziałość serc oraz obojętność tych ludzi czynią niewystarczającą bądź wręcz daremną zwyczajną pomoc, jakiej udziela im dla ich zbawienia wasza troskliwość apostolska;
Doszedłszy do wniosku, że misje byłyby jedynym skutecznym środkiem, za pomocą którego można by wyzwolić tę politowania godną ludność ze stanu upodlenia. Pragnąc równocześnie pójść za głosem powołania, które nas wzywa do poświęcenia się tej trudnej formie posługi apostolskiej. Chcąc ją wykonywać w ten sposób, aby to było z pożytkiem dla nas i z korzyścią dla tych, którym zamierzamy głosić Ewangelię; Mamy zaszczyt prosić o wyrażenie zgody na złączenie się w dawnym klasztorze Sióstr Karmelitanek w Aix, zakupionym przez jednego z nas, aby tam zamieszkać jako wspólnota działająca według reguł, której zasadnicze punkty tutaj wyszczególniamy.
Celem naszego stowarzyszenia jest nie tylko praca nad zbawieniem bliźnich przez głoszenie Słowa, ale przede wszystkim zapewnienie naszym członkom środków do praktykowania cnót zakonnych. Niektórych z nas tak bardzo one pociągają, że poświęciliby się bez wahania dozgonnemu ich zachowaniu w jakimś zakonie, gdyby nie wielkoduszna nadzieja, że we wspólnocie misjonarskiej znajdą prawie te same korzyści, co i w stanie zakonnym.
A jeśliby woleli utworzyć formalną wspólnotę misjonarzy, to dlatego, że staramy się być pożytecznymi dla diecezji równocześnie pracując nad własnym uświęceniem, zgodnie z naszym powołaniem. Życie nasze będzie więc wypełnione modlitwą, rozważaniem świętych prawd, praktykowaniem cnot zakonnych, studium Pisma św., Ojców Kościoła i Tradycji, teologii dogmatycznej i moralnej, przepowiadaniem Słowa oraz pracą wśród młodzieży. Misjonarze podzielą się w ten sposób, że gdy jedni we wspólnocie ćwiczyć się będą w zdobywaniu cnót oraz wiedzy właściwej dobremu misjonarzowi, inni przemierzać będą wioski i zwiastować Słowo Boże. Po zakończeniu zajęć apostolskich powrócą do wspólnoty, aby zaczerpnąć nieco wytchnienia po swoich trudach i oddać się mniej uciążliwym formom posługi kapłańskiej, a także by przez studium i medytację przygotować się do jeszcze bardziej owocnej pracy apostolskiej w przyszłości.
Wstępując do Stowarzyszenia, Misjonarze powinni się zobowiązać, że wytrwają w nim do śmierci. Stowarzyszenie będzie się opiekowało każdym ze swoich członków, mimo chorób, które mogą przyjść z wiekiem, lub nabytych w związku z posługą (...)  Każdy z członków zobowiązuje się do życia w posłuszeństwie superiorowi oraz do zachowania statutów i regulaminu (...) Dom misyjny będzie (...) cieszył się przywilejami starożytnych domów zakonnych.
Takie są, Czcigodni Wikariusze Generalni, podstawowe założenia regulaminu, jaki niżej podpisani kapłani przedstawiają Wam do zatwierdzenia, prosząc o możliwość utworzenia wspólnoty.

Aix, 25 styczeń 1816 r., Eugeniusz de Mazenod, Tempier, Icard, Mie, Maunier, Deblieu